Lia Meiborg is al heel haar leven met textiel bezig. De hele familie werkte in de textiel. Als kind in Tilburg al bevoelde ze kilometers stof om de weeffoutjes te omcirkelen die ’s avonds door moeder en tantes werden hersteld. Papier en lapjes waren er altijd in overvloed. Op het Theresialyceum, afdeling MMS, werd veel getekend en gehandwerkt. De nonnen leerden haar allerlei technieken, die ze de laatste twee jaar moest toepassen voor haar eindexamen. Sindsdien is ze naast gezin, werk en sport altijd blijven handwerken. In 2000 zette Elly Nederpelt haar achter de naaimachine. Daarmee leerde ze tekenen en schrijven. Ook werd ze toen lid van Steekplus. Door bezoek aan tentoonstellingen, cursussen en boeken ontwikkelde ze zich verder.
Door kapotte knieën, pensioen en covid werd handwerk steeds belangrijker voor haar. Ook schrijft ze graag artikelen voor Vezel en Quiltersnieuws, met een knipoog tussen humor en textiel. Dan gaat het niet in de eerste plaats over techniek. Technieken worden in boeken veel beter beschreven dan Lia het kan, en in haar eigen werk zijn die ook niet het belangrijkst. Daar gaat het om het totaalbeeld, het verhaal, waarin abstract en figuratief in elkaar verweven zijn. De verbinding van het goed doordachte met het onverwachte, het verrassende: dat vindt Lia spannend. En tegelijk, zoals dat gaat met handwerk, óntspannend.
Website: